ఒకప్పుడు......
అంతులేని విశ్వాసం ఉండేది నాలో
గట్టు తెగిన గోదారిలంటి ఆవేశం ఉండేది
అప్పుడు నాకు తెలియదు....అదంతా నా వయసు తొందరని
ఆలోచించనివ్వని ఆవేశం...అనుకోని ఇక్కట్లలోకి తోసింది
ఆవేశం మనిషి ఆలోచనల్ని బందిస్తుందని తెలుసుకునే సరికి
నా సగం జీవితం ఖర్చయి పోయింది
వేకువకి వేకువకీ మధ్య ఎన్ని ఆశలో
అవన్నీ అనుభవంలోకి రాకుండానే గడుస్తోంది కాలం...నిశ్శబ్దంగా జారుకుంటోంది కాలం
అరిగేలా నడిచే కాళ్ళకు....కరిగేలా చూసే కళ్ళకు.....తహ తహలాడే తనువుకు తప్ప నీకేం తెలుసు…
నీ కోసం నా హృదయం హారతి కర్పూరంలా కరిగి పోతొందని.
నీకు తెలుసా ప్రియా!
నా ప్రపంచం నీవేనని.... నా కన్న వాళ్ళూ.. నాకయిన వాళ్ళూ నీవేనని!
నా ఊహల్లో ఊసుల్లో.....నా ఆశల్లో – బాసల్లో.....కళ్ళల్లో – గుండెలో
నా మనసులో – మమతలో....నీవేనని… నీకెలా తెలుపను
ఎడారిలో నీటి బిందువును చూస్తే ఎంత ఆనందమో
నా జీవిత పయనంలో నీ తీపి ఙ్ఞాపకాలు అంతటి ఆనందం
నువున్నావన్న ఆలోచనే నాకు వెయ్యేనుగుల బలం
వెళ్ళకు…వెళుతూ.. వెళుతూ…నా హృదయాన్ని గాయపరచకు...నాకు విషాదాన్ని మిగల్చకు
రాత్రి గడుస్తోందటే చాలు.......ఉదయం గురించి భయం వేస్తుంది
మన ప్రేమ నాకు చావు బ్రతుకుల మధ్య యుద్ధం లాంటిది
కళ్లు మూస్తే కలలో...కళ్లు తెరిస్తే ఇలలో
ప్రతి పువ్వులో నీ నవ్వు...అనుక్షణం కవ్విస్తుంటే
స్పందిస్తున్న ఈ గుండె చప్పుడు నీకు వినిపించేదేప్పుడు
నువ్వు నాకు సొంతం అయ్యేదేప్పుడు
